Oj!

Wyszperałam dzisiaj takie cudo:

Takie moje pocieszenie życia:)

Wracając od chorego Taty, który już nie ma siły walczyć..

Człowieki, Lekarze! W ogóle Wszystkie Człowieki!

Lekarz stojący nad łóżkiem i informujący mnie bez żadnych ogródek, bez empatii, jakby mówił już o Kimś nieistniejącym..

Tak nie można...

Tata wszystko słyszał i wszystko rozumie...

Tak nie można!

***

I będę w Tym kubku piła poranną kawę, nieraz ze spienionym mlekiem, bez mleka, fusiastą, sypaną, z ekspresu!

Ale proszę!

Tak nie można do drugiego Człowieka..

***

Proszę Was o mrugnięcie powieką, modlitwę, Cokolwiek za mojego Tatę. 

Dziękuję.

***

Marzę, by wrócić do witraży, malowania na szkle..